In april 1988 landde ik voor de eerste keer in Bagdad. Ik was uitgenodigd door de National Union of Iraqi Students and Youth (NUISY). Deze club was net als de Studentenvereniging voor Internationale Betrekkingen aangesloten bij de International Youth and Student Movement for the United Nations. Ik was voorzitter van de SIB en lid van het Executive Committee van de ISMUN.

Ik herinner me dat ik landde op Saddam Hoessein International Airport. Het leek erg rustig en goed georganiseerd. We werden gebracht naar het Oberoi Babylon Hotel aan de Tigris. Er was nog steeds een stedenoorlog gaande tussen Teheran en Bagdad. De eerste avond ging het luchtalarm al af en vanaf mijn balkon kom ik zien hoe de Iraakse luchtafweer probeerde de Iraanse F4’s neer te halen.

De volgende dag gingen we naar het verjaardagsfeestje van de Baath partij op 7 april. In een park waren allerlei stalletjes waar Baath-afdelingen uit de hele (Arabische) wereld zich presenteerden. Er was een geweldige klap en een rookpluim. Iedereen zocht beschutting. Een Iraanse Scud raket was op een paar honderd meter ingeslagen. Er zouden er tijdens mijn verblijf nog een handvol volgen. Behalve deze onderbrekingen leek het leven gewoon verder te gaan. Ik kon overal vrij rondlopen, naar de Soek gaan en thee maar ook lokaal gebrouwen bier drinken met de Baghdadi’s op de vele terrassen. In die contacten hoorde ik ook over de terreur van Saddam en hoe voorzichtig men moest zijn hierover te praten, zeker met buitenlanders.

NUISY had ook een uitstapje georganiseerd naar Babylon op 1,5 uur rijden vanaf Bagdad. We zaten met z’n allen in de bus en het leek als een schoolreisje. Ik kon zien hoe veel bouwvakkers bezig waren de muren van de stad weer op te trekken. Een kopie van de Ishtar poort leidt naar een nooit afgebouwd museum. Toen was het gezicht van Saddam nog zichtbaar op de plek waar het origineel Koning Nebuchadnezzar II uitbeeldde. Nu getuigen van die periode alleen nog de talloze stenen met de inscriptie ‘This was built by Saddam, son of Nebuchadnezzar, to glorify Iraq.’

Er waren toen ook Iraakse toeristen en samen met hen beklommen we de leeuw van Babylon (te zien op de foto). We gingen naar de rivier de Eufraat en je kon je goed bedenken hoe in Bijbelse tijden het volk van Israël in ballingschap ‘by the rivers of Babylon’ mijmerden over het verloren land.

Bijna 30 jaar later ligt de stad er nog verrassend goed bij. Tijdens en na de bezetting in 2003 zou er veel zijn vernietigd en verwaarloosd. De hoge muren, poorten en paleizen staan tussen palmbomen en ruïnes. Nieuw is een ‘Saddam Paleis’ dat hij in de jaren ‘90 had laten bouwen op een kunstmatige heuvel. Vanaf de terrassen en het dak is het uitzicht over Babylon geweldig.